ที่ฆ่าได้อย่างตะกละตะกลาม แต่ทันไดนั้นกระดูกชิ้นเล็กๆ ก็ไป
ติดคอของมัน และมันไม่สามารถกลืนกระดูกชิ้นนั้นลงไปได้
ไม่นานมันก็รู้สึกเจ็บที่คอหอย ก็เลยวิ่งไปวิ่งมา ร้องครวญคราง
พยายามหาหนทางบรรเทาความเจ็บปวด มันพยายามขอร้องใคร
ก็ตามที่มันเจอให้ช่วยเอากระดูกออกไปที “ไม่ว่านะขออะไรข้าก็ให้
ได้ทั้งนั้น” หมาป่าพูด “ถ้าช่วยเอากระดูกออกไปได้” ในที่สุด นกกระเรียน
ก็ตกลงที่นะช่วย มันบอกหมาป่าให้นอนลง พร้อมกับอ้าปากให้กว้างเท่าที่
จะกว้างได้ แล้วนกกระเรียนก็ยืดคอยาวๆ ของมันเข้าไปในปากหมาป่าใช้
จะงอยปากของมันเขี่ยกระดูกชิ้นนั้นหลุดออกมาได้ “เจ้านะให้อะไรข้าเป็น
รางวัลตามที่สัญญาไว้” นกกระรียนทวงถาม หมาป่าแสยะยิ้มแยกเขี้ยว
และพูดว่า “จงสำนึกตนไว้เถิด เพราะเจ้าเพิ่งเอาหัวของเจ้าเข้ามาในปาก
ของข้าและเอามันออกมาได้อย่างปลอดภัย นั่นน่าจะเป็นรางวัลที่ยิ่งใหญ่สำหรับเจ้า
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า "ความกตัญญูกับความโลภไม่อาจร่วมทางกันได้
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น