ลูกพี่ลูกน้องที่ชนบท ลูกพี่ลูกน้องของมันเป็นหนูที่เป็นกันเองและมันรักมิตร
เช่นหนูเมืองมาก ดังนั้นมันจึงให้การต้อนรับอย่างอบอุ่น ให้หนูเมืองกินทั้งถั่ว
เนยแข็ง และขนมปังอย่างไม่อั้น หนูเมืองประหลาดใจกับอาหารพวกนี้จึงพูดว่า
“ญาติที่รักข้าไม่เข้าใจเลย เจ้าทนกินอาหารกระจอกๆ อย่างนี้ได้อย่างไร
เอาเถอะข้าคิดว่านั่นเป็นเพราะเจ้าคงไม่อาจหวังอะไรที่ดีกว่านี้ได้ มากับข้าสิ
แล้วข้าจะแสดงให้เห็นวิธีการใช้ชีวิต ถ้าเจ้าได้อยู่ในเมืองสักอาทิตย์ เจ้านะ
แปลกใจว่าเคยทนกับสภาพชีวิตในชนบทได้อย่างไร” ไม่นานนักหนูสองตัวก็
เดินทางเข้าเมือง และสุดท้ายทั้งคู่มาถึงบ้านพักของหนูเมืองในตอนดึก
“เจ้าคงอยากได้เครื่องดื่มช่วยให้สดชื่นกระปรี้กระเปร่าหลังจากที่เดินทางมาแสนไกล”
เจ้าหนูเมืองพูดอย่างสุภาพ และพาเพื่อนหนูไปยังห้องอาหารที่ใหญ่โต ที่นั่นพวกมัน
ได้พบเศษอาหารที่เหลืออยู่จากงานเลี้ยงชั้นเลิศ เจ้าหนูสองตัวไม่รอช้า รีบกินเค้กเยลลี่
รวมถึงของอร่อยอื่นๆ อีกมากมาย ทันไดนั้นเอง ทั้งสองก็ได้ยินเสียงเห่าหอน “อะไรน่ะ”
หนูนาถาม “ก็แค่พวกหมาเท่านั้น” หนูเมืองตอบ “เท่านั้นหรือ!” หนูนาร้อง “ข้าไม่ชอบเสียง
ดนตรีแบบนี้ในระหว่างอาหารเย็นเลย” แล้วประตูก็เปิดออก สุนัขตัวใหญ่สองตัววิ่งเข้ามา
เจ้าหนูสองตัวจึงต้องรีบกระโดดลงมาแล้ววิ่งหนีไป “ลาก่อนญาติที่รัก” เจ้าหนูนาเอ่ย
“เฮ้ย ทำไมรีบกลับนักล่ะ” “อืมม์” เจ้าหนูนาตอบ “ข้ายอมกินถั่ว ในความสงบ ดีกว่า
กินเค้กในความหวาดกลัว
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า "คับที่อยู่ได้ คับใจอยู่ยาก
