กาลครั้งหนึ่ง นานมาแล้ว มีเด็กคนหนึ่งขโมยหนังสือ
ของเพื่อนกลับมาบ้านแม่ ของเขาเห็นแทนที่จะห้ามปราม
และสั่งให้นำไปคืนกลับกล่าวชมเชยว่าลูกของตนนั้น เก่ง
ทำให้เด็กคนนั้น ได้ใจลักเล็กขโมยน้อยของผู้อื่นนำมาให้
แม่อยู่เรื่อยๆ แม่ของเขาก็แสดงความพอใจทุกครั้งครั้นโต
เป็นหนุ่มเขาได้เข้าไป ขโมยของที่บ้านหลังหนึ่งและฆ่าผู้
เป็นเจ้าของบ้านตาย เมื่อเจ้าหน้าที่บ้านเมืองจับตัวได้จึง
ถูกตัดสินให้ประหารชีวิตขณะที่กำลัง ถูกใส่ขื่อคาพาแห่
ประจานไปยังลานประหาร ผู้เป็นแม่ทราบข่าวก็ร้องไห้ฟูมฟาย
ตีอกชนตัววิ่งตามลูกของตนพร้อมกับคร่ำครวญว่า
“โธ่ลูกเอ๋ย ทำไมเจ้าถึงทำผิดคิดร้ายถึงเพียงนี้”“แม่อย่า
ร้องไห้เลย” นักโทษผู้เป็นลูกชายกล่าวเสียงเย็นชา“ตอนที่ผม
เป็นเด็กเที่ยวลักขโมยของผู้อื่น มาให้ ถ้าแม่ดุด่าสั่งสอน
แทนที่จะชมเชยให้ท้าย วันนี้ผมจะต้องถูกประหารหรือ”
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า "รักวัวให้ผูก รักลูกให้ตีอยากให้
ลูกได้ดีต้องอบรมสั่งสอน
